Wat heb ik me afgelopen week machteloos gevoeld. Machteloos door een virus die ervoor zorgt dat iedereen erover praat, schrijft, er een mening over heeft en waar je zelf niks aan kan doen, behalve thuis blijven.
Ik heb geen cruciaal beroep, ik kan niet veel betekenen in deze crisis. Ik heb een hoestje van de hooikoorts hoest en blijf dus echt thuis. Ik heb nu geen meerwaarde in de maatschappij. Wat kun je je dan klein voelen…
Thuis ben ik daarentegen druk met de kinderen motiveren om schoolwerk te doen, huishouden te doen, omdat met 24 uur per dag 4 mensen en een hond thuis het huis nooit opgeruimd lijkt… En dit terwijl ze moeilijke vragen stellen, zoals mama wat zijn jouw angsten en opmerkingen maken over dat het allemaal niet zo hoort. Nee zo hoort het niet… Je hoort niet thuis te zijn, jullie horen op school. Bovendien als ik de competenties had van een juf, dan had mijn loopbaan er vast anders uit gezien.
Tijdens schooltijd zou ik willen ondernemen, want ik ben ondernemer en dat doe ik normaal onder schooltijd, ik wil nu andere kunnen coachen met loopbaan vraagstukken. Ik wil ook iets kunnen bijdrage aan de maatschappij.
Daarbij kun je dit nu alleen digitaal gaan doen, kan ik dat wel? Dat wordt een nieuwe ervaring. Dat zal wel goed komen, maar toch zit er een angst. Kan ik dat wel? Mijn sterkste punt is om te voelen, te ervaren wat iemand bedoelt met de woorden die ze uitspreken. Gaat dat door een scherm heen ook? We zullen het gaan zien…
Gisterenavond zag ik eindelijk wat er mis ging. Ik had even rust met kopje thee, een boek en muziek… Heerlijk, ik kon even wat muziek opzetten waar niemand hier in huis naar wil luisteren. Nu een combinatie van klassiek met rock, gothic meets opera, Metallica speelt Mozart enzovoorts, daar kan ik in mijn eentje van genieten. Twee uiterste muziekstijlen die kunnen schuren, maar kunnen ook een heerlijke combinatie zijn. Daar hou ik van, tegenstellingen die goed samen kunnen; van pindakaas met hagelslag tot zakelijk en heel sociaal werk. Deze tegenstelling vind ik normaal ook in mijn werk en wat mis ik dat nu.
Ik miste mezelf, mijn waarde die ik afgelopen jaar bepaald heb, die ik ook in mijn loopbaan belangrijk vind. Vrijheid, doelmatigheid, rust en passie.
Ik heb geen rust gepakt wanneer dit nodig was, ik heb niet de vrijheid over wat ik kan gaan doen, ik wil wel doelen stellen, maar in deze onzekere tijd…hoe dan?
Daarbij het belangrijkste; werken met passie, doen wat ik leuk vind. Nu moet ik keuzes maken. De kinderen hebben soms uitleg nodig. Ik kan dat doen op de manier van school of op mijn manier. De hele week heb ik geprobeerd andermans schoenen te vullen. Ik kan dat niet. Komende week ga ik het anders doen! De inhoud komt van school, de manier van mij. Tenminste, zo dat wij er thuis baat bij hebben. Ik weet nog niet hoe, maar ik ga daar niet over nadenken. Ik laat me leiden door mijn gevoel over de manier waarop.
Ik ga mijn functie als tijdelijke juf zelf vormen, ik ga thuis jobcraften, beetje juf, beetje mama, beetje coach. Ik ga mijn kwaliteiten en competenties gebruiken. Daar ga ik energie van krijgen!
En dan heb ik wel meerwaarde voor mezelf en voor mijn gezin. Net zo goed dat iedereen nu naar hun eigen waarde mag luisteren, naar je eigen gevoel en angst en emoties…Ik ga dat ook doen. Even de komende weken een combi-functie waar het belangrijkste is, dat ik ‘ik’ mag zijn😊.
Hoe ga jij ervoor zorgen, dat je bij jezelf blijft?